Maviye çalınmış kara,
Yeşile sürünmüş zift
Elması sırtında taşır çuvallarla
Topal katırla esmer fukara…
Ayak uçlarımda simsiyah bir deniz,
Kömür isini sırtında taşıyan bulutlar.
Elmasın karasına yangılı
Geniz
Ekmek kömürün ağzında
Gelmiş yakın uzak
Altı kara üstü kara Zonguldak.

Zonguldak, içlidir yeşili mavisi
Memleketimin dumanı tüter ocağında.
Ne yavrular kaldı yetim ana kucağında
Yerin altında kefensiz Zonguldak’ın mazisi…

Kazmanın burnuyla yeri kazacak,
Yine binbir yerinden yaralı yüreği.
Kazmasından alacak ekmeğini.
Belki nasibini yine kazması kesecek.
Ocaklardan tüten ateş,
Kim bilir kimin ocağına düşecek?
Ezelden mi karadır kaderi,
Kaderi miras ebedle
Ve miras çoluğa cocuğa
Yazgıya teslim olmak edeble…

Zonguldak’ın altı oyuk oyuk,
Derdi başından aşkın derdi kendinden büyük.
Zonguldak yazgısı kara bahtı kara,
Bağrında açılır her gün başka yara…