ÖÐRET SEN
Öðret bana yakýný uzaðý,
Öðret bana önümdeki tuzaðý.
Bilmeyi bilmem, bilmem sevmeyi,
Ne olur öðret bana öðrenmeyi.
Öðret, ilk harfimi ilk hecemi,
Ellerim çok küçük dilim acemi.
Öðret bana ana sütümü dilimi,
Koþar adým alayým Çin’deki ilimi.
Ne olur, bedenimdeki sýrdan haber ver;
Öðret bana yüce kitap ne der.
Bilmem ben neye açým neye tokum,
Nasýl var olmuþum ne zaman yokum.
Bileyim beni var eden anamý ecdâdýmý,
Tarihte kimdim, öðreneyim ilk adýmý.
Bayraðým neden kýrmýzý, niye var hilâlim,
Mavi göklerde mi dalgalanýr istiklâlim?
Bilmek en soylu eylem, büyük erdem.
Ne kuru bir söz olur “sayende bildim” desem.
Bildim, bildim ve þuna inandým;
Kirimden, pasýmdan nurunla arýndým.
Cefa sende öðretmenim, bizde yok vefa,
Sen ne kadar öðretsen az deriz her defa.
Bana her þeyden haber ver, her þeyi öðret sen,
Azdýr yine de nazarýmda ne kadar öðretsen!