TEFEKKÜR” CE

Gök mavi güneş kızıl karanlıktan sonrası
Çalkalanır yeryüzü sahibinin avucunda
Akletmiyor kafalar başka yönde havası
Yola çıkmış bir şey yok baksan dağarcığında

Toprağa sevgi düşmüş cemre gibi sımsıcak
Çocuk yetim anne yok sarıp sarmalayacak
Gözler mala kitlenmiş meta olmuş sarp kaya
Bitmiş gönül pınarı sor nasıl ağlayacak

Bahar gider yaz gelir sonbahar derken bir kış
Dört mevsim ayrı hayat duyulmuyor hiç alkış
İnsan hep şikâyetçi oysa kendisi mevsim
Bin musibet yaşasa birinden almaz dersin

Ah gecem ah gündüzüm seni tanıyabilsem
Dinle beni insan cin gel Allah”ı seversen
Ahde vefa membağın nurun pak Ali nuru
Yok, et kendi kendini çıkar at şu kururu

Dünya yalan güvenme her şeyin var eceli
Genişlet yüreğini olsun bir sevgi seli
Korku ile sevinci birleştir kardeş olsun
Al mendili güle ver gül başında kurusun

Nizami der söz Hakkın güzellik ondan gelir
Benim gibi mecnunlar haktan başka ne bilir
Başım döner tutmaz olur ellerim ayaklarım
Anam der ALLAH”IM der SEVGİM der dudaklarım.

Nizami MERT