Geceler ayaz, ayaz düşlerim.
Söyle, hangi girdapta unutuldun
Hatırlanması imkansız gülüşlerim.

Hançer-i zehrin değer de,
Yaralar açılır gül sinemde.
Ne hekim çare olur derdime
Ne de Lokman derman bulur yâreme.

Geçtim; bahardan, yazdan.
Hazanlar yaşıyorum durmadan
Her dem; kar yağar da yüreğime..
Gocunmam aşk’ı sensiz yaşamaktan.
Yollarım çıkmasa da, vuslatın yollarına
Ulaşamasam da senin ile mutlu sonlara
Ecel sarsa bedenimi, toprak kucaklasa
Son sözüm adın olacak kurumuş dudaklarımda.

Bu gün de bitti sensiz, nefessiz.
Sessizce..
Gecenin koynuna yatırdım düşlerimi.
Ay’dan bir beşik yaptım
Sallıyorum uykularımı.
En güzel ninnim; yine sensizim!
Yıldızlardan; yorgan sersem de umutlarıma
Gece ayaz be gülüm.
Üşüyorum!
Şimdilerde; duygularım bana ait değil.
Esrik cümlelerim, başıboş
Dolaşıyor, yüreğimin kıvrımlarında.
Katilisin tüm şiirlerin.
Bil!
Kelimeler kanatsa da dilimi
Açtım dûaya ellerimi
Rüzgarın uğultusu yırtarken geceleri
Gül kurusu akşamlar da yitirdim ümitlerimi
Yine; tarihi öksüz bir şiir düştü dilime
Yetimliğimin lal olduğu, yoksul kentimde
Biraz daha kayıp giden her metropolde
Silik bir gölgeyim şimdilerde
Seni ünlerim, çıkmaz avazım.
Yarım bırakanım!
Gölegelelerin üşüştüğü aynalarda kaybettim aydınlıkları
Gel!
Gel de kurtar, bu karanlıklardan gözlerimi


Dil-ruba 10 Ocak 2013 Perşembe / 15:30