Zaman çizgisi üzerinde, kendisini meydana getiren bireylerden daha kalıcı ve süreklidir aile... Çocuklar, ana ya da baba ölümle ya da başka bir nedenle artık ailedeki yerini korumasa bile, aile hala var olmaya devam eder. Miras ve mal varlığı gibi değerlerin kuşaktan kuşağa aktarılmasında da ailenin bu süreklilik ve kalıcılık niteliği önemli bir rol oynar. Aile içinde kız evladın evlenme yoluyla gidecek olması, erkek evladın ise aileyi kalıcı ve sürekli kılma durumunda olması bu her iki cinsten evlada aile içinde farklı gözlerle bakılmasını beraberinde getirmiştir. Zamanla bu bakışta belirli bir yumuşama olsa bile, günümüzde dahi kız ve erkek çocuğuna buna göre yaklaşma tam olarak ortadan kalkmamıştır.

Ergenlik çağına ulaşır ulaşmaz el oğluna gideceği var sayılan kız çocukları daha doğarken aile için bir nevi kayıp olarak algılanmıştır. Kız çocuğu kendisi gitmekle kalmayıp, mirastan alacağı payı da beraberinde götürecektir. Bu nedenle kız çocuk dünyaya getirmek şanssızlık olarak addedilmiş; kız evlat dünyaya getiren anneler bu nedenle hatta suçlu bile görülebilmiştir. Erkek çocuk doğurmayıp arka arkaya kız evlat doğuran annelerden boşanma v.b yollarla "kurtulmak" için evdeki yetki sahibi büyüklerin, kayın baba ve kayın validenin baskı yapma yoluna gitmeleri ise son derece alışılmış bir uygulama olagelmiştir.

Özellikle köylük yerlerde, kırsal kesimde baskın olan bu ayrımcı uygulama her yerde şu veya bu ölçüde görülebilmiştir. Aile içinde kendisine bu gözle bakılması daha erken yaşlardan itibaren kız çocuklarında bir tür "istenmiyorum" duygusunun yerleşmesine doğal olarak zemin hazırlamıştır. Katlanılması ağır bu tarz bir tutum, yer yer kız buna maruz kalan kız çocuklarının kendilerini sevdirebilmek için uysal, söz dinleyen, kendilerini hiçe sayarcasına itaatkâr bir kimliğe girmelerini birlikte getirmiştir. Hatta, bu kimliği benimseyen kız çocuklarının ilerde istemedikleri kişilerle evlendirilmelerinde bile uysallıklarını koruduklarının örneği az değildir.

Uysal, itaatkar tutum aynı zamanda kız çocuğunun evlenme yoluyla girdiği yeni ailede tutunmasının "sevilmesinin" de bir etkeni olabilmiştir. Kendini inkâr etmeye dayalı bir yaşam, yaşamda ayakta kalmanın bir yolu olmuştur adeta. Kız çocuklarının bir çoğunun yaşam öyküsü maalesef bu minval üzerinde gelişmiştir.

Kim derdi ki, gün gelecek bir şaire kendi yakınındaki bir örnekten yola çıkarak bu toplumsal gerçeği üstelik de aruz vezniyle en içli bir biçimde şiirleştirecek... E mavi şaire Sündüz ne güne duruyor... O'nun kaleminden hangi toplumsal gerçek kurtulabildi ki, genç kızlarımızın bu acı serüveni kurtulsun.. Bir kez daha tebrik ve alkışlar Sündüz.. Beyaz karlar sana masmavi bir yorgan olsun : ))




Harabe tarafından 1/7/2013 6:16:32 PM zamanında düzenlenmiştir.