Bir kafeste hapsolmuş bir kuş misali kalbinin derinliklerinde çırpınıp duruyorum.
Bir bıraksan özgürce uçabilsem sonsuzluğa, özgürce süzüle bilsem gökyüzünün maviliklerinde.
Hani umutlara, sevdalara, aşklara kanat çırpa bilsem; bir kopa bilsem senden.
Sen salsan da ben gidebilir miyim, hiç bırakabilir miyim kalbinin derinliklerindeki taht kurduğum o sevdayı. Ne olursa olsun ne senden vazgeçebiliyorum ne de sensizliğe boyun eğebiliyorum.
Ne olursa olsun senden vazgeçemiyorum.
Senin attığın o kalbinden sen istesen de çıkmak istemiyorum.
Çünkü seni hala çok seviyorum.

Gözlerinin karasında kayboldum o kapkaranlık gözlerin, o kapkaranlık sokaklar beni çok korkutuyor.
Senin yanımda olmayışın, o çaresizce düştüğüm karanlığında seni arayışım ,bulamayışım ,beni çok korkutuyor.
Ben senin karanlığında yok olmuşum, sen benim aydınlığım da yol almışsın.
Sana sadece tek bir sözüm var.
Sen mutlu ol yeter.
Benim kaybolan gündüzüm de mutluluklar hep seninle olsun…
HOŞÇAKAL.

ŞİİR / ERDEM ZEYTÜNLÜ