yarasında
sızısını duydu pişmanlığın
eflatun renkler düşerken
gözlerinden
eğri bir söz gibi
kıvrıldı
döndü kendine..

yedi bahar önceydi bir bağ bozumu
yapraklar
yanık
toprak sarhoş yağmurunda
hülyası
eksik tanelerin..

zaman
son deminde
dölünü tutmuştu
dalsızlığın
çıplaklık
esnek bir örtü gibi
sararken tüm bedenleri
sorgusu eksik
pervasız gülüşlere eklenmişti
gök kuşağı..

iki haber dedi
iki söz
karaydı ilki
yaraydı
söz kadar uzak
öz kadar yakın

sustu
çekmeden son ağrısını gözlerinin
mekansız bulmuşken yüreğini
yıkmışken töresini
baş bağlamanın
unutmalıydı
görüneni
görünmeden evvel..

şimdi
isli yeniyle
geceyi gözlerinden silen cadı
ak çiçekler ekiyor
erguvan sözlü aynalara..

yarasında
sızısını duydu pişmanlığın
eflatun renkler düşerken
gözlerinden
eğri bir söz gibi
kıvrıldı
döndü kendine..


02/01/2013
ödemiş