Yüreğimdeki ürkeklik sendin
Sadece uzaktan seyrine daldım
Onu bile çok görüp, ürkmeler nedendi?
Nedensiz gidişler nedendi?
Hayeldeki nedensizlere,
Nedensizliklere mahal verdin.
Ben görmeden
Sadece yüreği sevdim
Ürkek ceylanı okşayıp, dokunamasamda
Sadece onu, seyri sevdim
Uzakta olsa bile
Yürek vuruşlarını sevdim
Har ateşlerde yandıkca, kıvrandım
Kıvrandıkca, kıvrıldım
Senin gölğende yandım
Yandıkca büyüdü ümit
Ümitler kelepçelere mahkum
Gönül sürğün yeri artık
Hücresine sığmaz demir parmaklıkların
Bir şarkı, bir şiirdir özgürlük
Her mısrasına hapis olduğum
Bir kıtasında barış
Şiirin içinde kaybolduğum
Ya sürgünlerim?
Ya vurgunlarım hani?
Hani şaki, eşkıya hani?
Benmi dağdayım?
Onlar mı düze indi?
Nerede bilinmezlerim?
Toynaklarından savrulan tozlara bak
Rahvandır deli taylarım
Ne işkenceler yaşamış, zindanlarım
Ne Bürütüs’ler yetiştirmiş bu yürek
Varsın sende yak Roma’yı
Yak aşıklar çeşmesi yansın
Ağlasın demir parmaklar, ağlasın
Uçmuyorsa uçurtmalar
Kuyruğuna değmeyen rüzğar ağlasın
Kağıttan gemilere hapis olduysa barış
Özğürlükler demir parmaklıklar ardında
Varsın aşk yansın
Duyur yürek sesini duyur
O yürek senle yalpalansın
Haykır, inlesin afak
Her secdeden sonra
Kaldır başını göğe bak
Haydi kalk barış
Kalk ayağa kalk
Ayak sesinden inlesin toprak.

Bülent Baysal