Sen susunca
Havalanıyor yüreğimden bir martı uzaklara
Çığlığıyla boyuyor alemi
Grinin hükmünden seçiliyor siyah
Hicranlı ağrıyla dönüyor gün geceye
Gelir geçer bir ağıt dökülüyor
Parmak uçlarımdan hece hece

Sen susunca
Bir çocuk hüznünde harlıyor ateş
Kırılıyor umudun ışığı soluyor elleri
Seçilmiyor uzaklar maviler kayıp
Denizin sessizliği dağlasa da
Yitirsem de çizgimi ufukta
Usuldan bir kıyamet
Yüreğimin sol köşesinde

Sen susunca
Dökülüyor yaprak yaprak düşler
İçim kıyılıyor bir şiirin son mısrasına,
Öl diyor şair kapat ışıkları yan/an
Savrul/yıkıl, hüznü sakla en koyusuna
Ağlamıyorum,
Sevdaya yükümlü bir es
Sürüyorum gözlerime sen diye

Sen susunca
Yas vuruyor satırlara donuyor tebessüm
Sureti mekansız bir hayalle dönüyor başım
Sorsam aynalara söylesem suçum ne
Herhangi bir zamanda ve dahi inançla
Asılsam ucundan gökkuşağının
Hangi renk tutar beni?
Düşerken esrikliğim kendime.

Her neyse
Yine de
Sen susma....


Berna Karaoğlu