[ italiÖĞRENDİM

Giderken gözlerimden tükenmez derdim ağıt,
Yüreğim kan ağlarken gülmeyi de öğrendim.
İsmini yazıyorum elimde kalem kağıt,
Üstünü karalayıp silmeyi de öğrendim.

Sana dair ne varsa bir bir başımdan savdım,
Bir kaç gece ağladım biraz dizimi dövdüm,
Nihayet gülyüzünü pembe düşümden kovdum,
Seni gecelerimden almayı da öğrendim.

Seni gözden sakınır güllerden kıskanırdım,
Gönlüme başka sevda koymaya utanırdım,
Ne senden başka güzel nede bir aşk tanırdım,
Yokluğunla baş başa kalmayı da öğrendim.

Bundan sonra resmini almam artık yanıma.
Seni unutacağım bedel olsan canıma,
Dinlerken efkarlanıp dokunsa da kanıma,
Ayrılık şarkıları çalmayı da öğrendim.

Talihim gülmese de yüzüm hep somutsa da,
Mutluluk nasıl birşey bu gönül unutsa da,
Yokluğunla yaşamak canımı acıtsa da,
Kalbimi parça parça dilmeyi de öğrendim.

Kılına zarar gelse döşüme vuruyordum,
En güzel hülyaları seninle görüyordum,
Koca dünya bir yana sen bir yana diyordum,
Bak sensiz hayallere dalmayı da öğrendim.

Senden gelen her derde yıllarca boyun büktüm,
Çözüldü dizde bağım,bu genç yaşımda çöktüm,
Senli hatıralardan artık elimi çektim,
Gönlümü hicranlara salmayıda öğrendim...

Yunus YALÇIN
28.12.2012k ]