Radyoyu açtı titriyordu elleri
Yığıldı olduğu yere
Göz kapakları ağırlaştı nedense


Bütün yaşanmışlıklar
Film şeridi gibi geçtiler
Hızına yetişemedi


Ne çok şey sığdırmıştı

Ummanda bir çiğ damlası
Düşüşü kadar kısa sayılabilecek
Anasının rahmine düştüğünden
Bu ana kadar olan zamana


Bir kurşun geldi beynine saplandı


Fluydu anıları



Mutlu sonu yazabilen yok muydu?


Yüzü asıldı aniden
Gözleri buğulandı
Yaşanmamışların yükü belini büktü


Ruhunu boğan
Bir hıçkırık dudaklarında dondu kaldı


Radyoda bir şarkı
Dikkat kesildi irileşti göz bebekleri
Çağıl çağıl hırçın ruhu dinginleşti duruldu



Umut
Gözlerine yerleşti önce
Gülümsedi gülümsedi
Bütün yüzüne yayıldı gülümsemesi
Sonra bakanı hayran bırakan
Gamzeye gömüldü



’Gülünce gözlerinin içi gülüyor
Kendimi senden alamıyorum...’




Buse DENİZ