GÖZLERİN Kİ

Gözlerin ki, kök salar kalbin, sonsuz derinliklerine
Bırakırsın kendini, boğazın buz gibi serinliklerine
Yüzmek istersin, bal rengi, mercanların arasında
Hulyalara dalar dalar çıkarsın, saçlarının karasında


Gözlerin ki, abı hayat olur, cennet ırmaklarından
Hani bir damla yaş süzülür sevinçle, kırmızı yanaklarından
Kırdırır aklın zincirlerini, etraf pespembe oluverir
Aklın seni terk eder, ruhun divane olur, hatta delirir


Gözlerin ki, yüzüne açılan, Nuh’un kahverengi yaşam sandalı
Burnun üzerinden geçen bir güvercin, dudaklarında zeytin dalı
Çatal karası kaşların, aya dümen kıran divane bir kaptan
Sırtında en kıymetli saçları, saçların ise melekten bir kaftan


Gözlerin ki, elleri felç edene kadar, tekrar tekrar yazdırır
Gecenin bir yarısı aşık olasın gelir, ruhunu amansızca azdırır
Gök kuşağını kıskandırır, bürününce renkten renge
Gözlerin ki, adamda ne akıl bırakır, nede en ufak bir denge

Y. Emre ÖZDEŞ