Buz gibi hava çarpar suratına suratına
Anlayamazsın kaybettiğin zamanı
Farkemezsin yitirdiğin gerçeği
Kaybedildiğini zannedersin
Kaybettiğini bilemezsin

Çünkü bencilsindir.
En karanlık gecelerde, karanlıktan korksan bile
Yalnızsındır.
Ve sen en güzel sabahlara bile yalnız uyanırsın.
Beklenensindir, hatta en çok özlenen.
Kıymet bilmezsin.

Yorgun bir savaşçı zannedersin kendini,
Elinden geleni yaptığını düşünürsün,
Sırtını güvenle yaslarsın koltuğuna,
Oysa işitmiyordur kulakların,
Görmüyordur gözlerin

Çünkü bencilsindir.
"Kaybetti beni." dersin.
Kaybetmediğini düşünür kendini rahatlatırsın.
Ama bir gün martıları duymak istersin,
Aşık olduğun kadının gözlerine bakmak istersin,
Yapamazsın.

Çünkü gerçekten bitmiştir.
Hatta sen kaybetmişsindir.
Yediremezsin, sağa sola saldırırsın.
Gözlerin görür, kulakların işitir.
Ancak görecek göz, duyacak martı sesi yoktur.

Sen hep geç kalmışsındır hayata,
Çünkü sen en adi bencilsidir.
O an kendini bile sevemezsin ve sevecek kimsen kalmamıştır.
Kendinin bile olmadığı bir girdapta yalnızsındır.
"Kaybettim dersin." haykırırsın sesin çıkmaz.

Grurunu kenara itersin, tutarsın kadının kolundan
"Gitme!" dersin bu kez kadın duymaz.
Önünde diz çökersin; bu kez kadının gözleri görmez.
Bakmaz ardına gider kadın.

O an bilirsin, bilirsin ki bu kez gerçekten bitmiştir.
Gidişini izlersin, "Bir kez dönüp baksa..." dersin
Bakar kadın.
Dudaklarının arasında duymak istemediğin kelimeler
"Geç kalınmış bir ayrılık bizimkisi." der.

Gider kadın gecenin girdabına, sensizliğin olduğu
Nefes alabileceği bir boşluğa doğru.
Geç kalınmış bir ayrılık bizimkisi,
Senin bencilliğinin benim çaresizliğimle buluştuğu yerde.
Adı sevda olan bu yalancı hikaye.