Hayal ile gerçek arasında bir koşturmaca bir telaş
Kolonya içsem biraz
İçim ferahlasa
İlaç içmeyi bıraktım, iyi gelmiyor artık ilaçlar

Yaralara şifa olacağını zannettiğimiz ilaçlar
Bizi daha fazla hasta etti
İyi etmek için
Halbuki hiç hesapta yoktu hastalık
Eğer ilaç icat edilmeseydi

Şaşırıyoruz her defasında
Başımıza gelecekleri bildiğimiz halde

Hatıralarımız en çok hastayken gırtlağımıza kadar doldu
Hastalıklı anılarımız doldurdu tüm beynimizi
Sen hastalıktan daha fazla yer kaplamıştın bünyemde
Uzun soluklu bir romandın hayatımda
Başlayıp bitiremediğim

İlaçların ateşinde uyuturken kendimi
İçimde seni ısıtamadığım zamanlar birikiyordu
Karton kaplı kalın defterimin bitmeyen satırları seninle doluydu
Senin romanını ben yazıyordum
İlaçla uyutulup, ilaçsızken anlatıyordum seni
Uyuştuğum zamanlarda da sadece düşünüyordum

Yazacaklarımı aceleye getirmiyorum
Çok vaktim varmış gibi geliyor bazen
Başımı dizlerine koyup anlatacaklarım var sana
Yazdıklarımdan, yazamadıklarımdan

İlaçlıyken de sev beni dokunmasan da uzaktan sev
İlaç almadığım zamanlarda sar beni, ısıt çok üşürüm çünkü

Sabahleyin başlamaz benim günüm
Yüzüne baktığımda başlar uzunca bir gün
O gün hiç bitmez sen yüzünü çevirene kadar
Güneş batmaz, gece bile kayıplara karışır

Şeklini alırım bana sarıldığında
Ateşle dövülen demir kıvamındayım
Mahkumiyetim şeklini alabildiğim kadar
Kabımın içinde ince bir sızı, narin bir sıvıyım ben
Bedenim yüreğimden gösterişli değil

Bir hesap edebilsen
Adının yüreğimdeki varlığı bile kaç cinayet sebebi
Kaç sevdayı gömdüm toprağa
Masalları terk ettim
Unuttum, unutuldum
Biliyorum şu gözlerim olmasa ağlamayacaksın bile
Adım olmasa adının yanında anmayacaksın adımı

Şu gözlerim olmasa sana bakan
Unutursun bilirim
Hangi ilaç olursa olsun hiçbir yara tamamen kapanmaz
Ve izler
Onlar tenimize en sadık varlıklar
Bizi terk etmeyen


Yirmi Yedi İki Bin On İki 17 00
Nevin Akbulut