karanlıktı yana yakıla aradığım bilinmezlik
vicdan iş başındaydı dur yapma dercesine

elimi yüreğimi uzattığım her ıssızlıkta
bin yıllık hüzün, bir sürü acı çıktı

ah gözümün nuru neydi bu?
ruhumun hikayelerinde kaybettim ana soluklarımı

çocukken çaldığım erikleri
yollarıma taş olup hayatımı işgal ettiler
dallarını ayak uçlarıma serdiğim dallar bile
mezar hazırlığı yapmakta sanırım

ne acayiptir yusuf yüzlüler
zebani kılığında arzı endam etmekte
hep ayrılıklar hep ağıtlar üretti benim yürüyüşlerim
oysa anka kuşunu küllerinde gelmişti
özgürlüğün mihnetsiz duruşu

bilirim ki marifet düşünmek yazmak değilmiş
acıyan yanlarımızı iyileştirmek
ne ihanetler gördük darağacının ilmeğinde
evlat acısı gibi koydu ana yüreklerimize

sırlarımızı verdikte ayyuka çıktı
hal bilmezin çepkeninde
bizden önce geçti gitti, ufuktaki siyah yarınlarına

reyhan kadardı yüreklerimizdeki taze cesetler
tarla kuşları gözlerini kapatmıştı
görmezler artık ceset harmanını
kalplerinde sırlı ayna hepten kırılmıştı

yüzleri yarımdı utanmazlığına

çocuklar karşılamakta yolun sonunda
alacakları çoktu veresiye yazsalar da
öfkeleri sıratda yalınsız beklemekteydi
ellerindeydi mezar tutanaklarının kaydı

marifet değildi kendimi ele verdim
esrik gülüşlü çocuk cesetlerinin varlığına
hala anlam veremediğim bu ikilem neydi
vicdan yaralanmıştı...
son kanamaların üstünü kapatıyordu
toprak kokulu ellerim...

bu son olsun diyordu gök yıldızları
usulca örtün üstümü.
ortalık kan revan,
________________ yıldönümünü yaşarken...



Sermin Çınar/İzmir




şiirime nefes olan Deniz Pınar (bay poesie) yüreğine sağlık...