.




Burada bütün koridorlar köşeli yalnızlıklara çıkıyor
duvar dibinde ağlayan çocuklar
parlak şeffaf miskette dünyalar bulur dersin

o bakışta keder, kaygı, orada yoksulluklar büyüyor


Bile isteye kendine döner kapılar
yüzü iki yeri görecek denli yumuşak ve acımasız

kapanmak ve açılmak


Görmezden gelinecek kadar narin damarlı ilk peldalar
dökülüp savrulmaktır yazgısı
onlarcası bilir bunu dersem kimse inanmayacak


Hiçbir sokağın arka fonunda hiç bir ezgi duyulmaz


Evlerde lambalar yanar sıcacıkmış gibi her şey
her şey gül ve mersin dallarının gölgesizliği

kimse geçmekte olan zamanı başıyla onaylamaz


Şehirler geceleri örtünür
aydınlığında anlaşılmayacak denli karanlığa açılan
iki dudak arası mıhlanışı söylenmez olanın

kısa, acısız ve içe doğru kıvrılan


Şaşılacak bir şey yok bilmelisiniz
her dilde aynı tonlarda ağlar ölüsünü evinin önünden uğurlayanlar

anneler gittiğinde unutmasa gözlüklerini
kiraz ağacını gören cam kenarında

az önce çıkarılmış gibi sıcak






.