Kalleşçe,oyunla
Yıkılan Devlet
Çin’in buyruğunda kaldı bir süre
Bir yiğit yetişti Türk’ün soyundan
Gözü pekti, hem de
Yaman mı yaman
Bir gün olsun kimseye
Demedi el aman

Kürşad derler ona
Bir deli ırmak
Yakışmaz diyordu
Bir Türk’e durmak
Arkadaşları, can yoldaşları
Ben deyim kırk kişi
Siz deyin kırk bir
Hürriyet aşkıyla kavruluyordu
Hazırlık tamamdı
Kürşat kükredi
Çin imparatorunun sarayın basıp
Kaçıralım dedi
İmparatoru

Beklenen gün geldi
Çıktılar yola
Bastılar sarayı verip el ele
Yüzlerce askerle korunan saray
Kan deryasına döndü bir anda
Takviye geldi
İmparatora
Yarısı şehitti o yiğitlerin
Canlı çıkmak zordu
Çin sarayından
Kalan arkadaşlarıyla
Çıktı saraydan

Saray hara’sından
Aldılar atı
Ata yurtlarına doğru koştular
Gök mü delinmişti
Neydi bu yağmur
İşte önlerinde VEY nehri vardı
Ne yazık ki selden o da taşmıştı
Ne köprü kalmıştı, ne de bir geçit
Binlerce atlı vardı peşinde
Atlar yorulmuştu
Çare tükendi

Durdular orada indiler attan
Çevresi sarıldı
Tüm yiğitlerin
Kürşat savuruyor pala,kılıcı
Vurduğu darbeler hep can alıcı
Ne kadar zaman geçti bilinmez
Yorgundu
Başını kaldırdı
Çevreye baktı
Ayakta kalan bir yiğit yoktu
Ataları geldi bir an aklına
Geçmişi yaşadı yeniden bir an

Oğuz Ata orda, gülümsüyordu
Bu ne güzellikti, şaşmıştı Kürşat
Baba Çuluğ Kağan, koş gel diyordu
Dizleri üstüne düşmüştü Kürşat

Can yoldaşlarının hepsi de ölmüş
Ayakta savaşan bir kendi kalmış
Her yanı bin yara, kan revan olmuş
Vuslat duvarını aşmıştı Kürşat

Lüzumsuz Kürşat’ta kalmadı derman
Yine de düşmana demedi aman
Aklına Vatan’ı geldiği zaman
VEY gibi coşmuştu,taşmıştı Kürşat

Bir nara atarak
Daldı düşmana
Bitmek bilmiyordu karşıda düşman
Vey’e baktı
Başını kaldırıp bir an
Yeniden toprağa düşmüştü Kürşat
Ruhun teslim etti
Gelmişti vuslat

Kürşad’ım böyle olurken şehit
O geçit vermeyen
VEY nehri şahit

Silinmez tarihten Kürşat’ın adı
VEY’de kaldı Kürşat’ımın muradı

Sadık Dağdeviren
Aşık Lüzumsuz