ben bir baharken,yeşeren filizlerim vardı,
birde baktım gökyüzünden,aşağı düşen kardı
uçurtmamda oldu,kulelimde
sonra ufak beyaz papuçlarım,kıvır kıvır saçlarım vardı.
yerli yersiz küsmelerim,epeyce misketlerim
tek derdim,daldaki elmaya ulaşmaktı.
her ne olursa olsun
işte her şey o andı
sobe de oldum ebede,hemde kaç kere
sormadan daha ben kendi kendime
henüz görmeden dertlerin cümlesinin hecesinin taa ebesini
ağaçtan düşen yapraklar,yerdeki karıncalar daha önemini korurken
develer tellal iken,aşağayı yukarı hemen hemen
tarif edemeceyim kadar,mis kokardı sevmek doğayla,
üstümde mavi bir gömlek her akşam patlardı çömlek
en çok sevdiğim şeydi,terliyken su içmek
biraz bulgur biraz mercimek,işte bu tek gerçek
daha sonra neme gerekti ağlamak,üzülmek
artık yoksun sokaklar,dile gelmeyen hatıralar
şaka şamata,sesler ve telli arabalar
artık ne mavi benim için mavi,nede yeşil benim için,yeşil..