Sevdiğim gönlümde aşkın ateşi
Seni nasıl sevdim "bile" bilmezsin
Durmadan akıyor gözümün yaşı
Kançanak yaşımı "sile" bilmezsin


Şu ahir ömrümü ben sana verdim
Sevince gönülden murada erdim
Sükûtu hayale gülümü derdim
Hakikat hilkati "dele" bilmezsin


Umarım Mevla’dan kalmasın ahım
Sarsın sarmalasın gönül ervahım
Sanma ki dünyada sultanım şahım
Kübra’yı makamda "güle"bilmezsin


Yanağın gül pembe dudağın narda
Düşürdün aşkına gönlüm hep darda
Tükenmez dertlerim gelir art arda
Çağırsam sen bana "gele" bilmezsin


Bir elinde gül var birinde diken
Kalbimi yerinden sen oldun söken
Her geçen gün beni kendine çeken
Sonra da yâd ele "sala" bilmezsin


Elinsaf sevdiğim sonun nedamet
Sunduğum çiçekler hep demet demet
Bilmem bu ne hiddet bu ne azamet?
Küstürürsün gönlüm "ala" bilmezsin


Dedirtme aşkımdan bana elaman
Gitsin kara bulut gülsün asuman
Caydırma sevmişken seni bu Numan
Gönül firkatinde "kala" bilmezsin


13.09.2005 // Numan AKKOYUNLU




Hilkat : Fıtrat, yaratılış.
Firkat : Ayrılık, ayrılış.