Renginin üstüne tanımam rengi
Renklerde çektirir başı elagöz
Kahvesi, yeşili olamaz dengi
Cemale yaydırır kaşı elagöz

Kirpiği ok eder bakınca derin
Huzuru makamda kaybolur yerin
Aşkına düşeni bırakmaz serin
Ateşte yandırır döşü elagöz

Diyar diyar namı dolaşır dilde
Seveni mutlaka tutuyor elde
Buğularken bir de bakmışsın selde
Yanakta süzdürür yaşı elagöz

Aşkı melül olur divane gezer
Bazen çok güldürür bazen de üzer
Sinsice dolaşıp etrafı süzer
Düz gözü yaptırır şaşı elagöz

Pınarları çağlar akıtır içe
Kendi göçer ama zorlamaz göçe
Ceylan gibi seker koşarken hiçe
Yazda yaşattırır kışı elagöz

Güzeller ceminde asalet sunar
Kaşların altına ustaca konar
Aşk ile bakınca hafiften donar
Meftun’a gördürür düşü elagöz

Hâsılı kelamım gözlerde gözdür
Aşığın dilinde türküdür sözdür
Tutuşan yürekte belli ki közdür
Acımaz söktürür dişi elagöz

07.12.2012 // Numan AKKOYUNLU