Şöyle haykırmak isterdim

“Karanlığın içindeki aydınlık benim”

“Oysa aydınlıktaki karanlık bendim”

Işıklarımı kaybettim
Karanlıklarda delirdim
Bir mum ışığına hasrettim

Yıldırımlar bekledim, çaksın diye
Ormanlara düşsün ateş olsun diye
İnsan gözünde fal taşı olsun diye

Bekledim,
Bekledim,
Hasrettim

İnsan gittikçe bireyselleşti
Bireyselleştikçe çıkarlarına yenildi
Benim ki benim, senim ki benim dedi

Ve insanı tanrı ilan etti
İnsana kul köleydi

Tanrı insan buyurdu
Emirlerini duyurdu

KULLARI
HAYKIRDI

“DEĞİŞMEZ, DEĞİŞTİRİLEMEZ TANRIMIZIN İLKELERİ”
“BİZ İNSANLAR TANRIMIZIN YIKILMAZ BEKÇİLERİ”

Hep birlikte putun önünde dikildiler
Sırayla tanrılarına kullukta yemin ettiler

Bekledim hidayet gelsin diye
İnsanlar insanlara kul olmasın diye

Aşamadı insan kendini, insanı,
Aydınlık zannetti karanlığını

Karanlıkları aydınlığımdı
Aydınlıkları karanlığımdı

Şöyle haykırdım zamana

“Putlarınızdan uzağım
İnsan tanrılarınızdan uzağım”

Karanlıklarından gülüştüler
Tehditleriyle söyleştiler
Zırdeli ilan ettiler