Yansımaydın
Benim yansımam
Öyle yanılmıştım işte
Kendim gibi görerek
Sadece bir yanılsama, bir dilek
Geldiğin gibi aynı hızla kaybolman
Bir düşünürlük hayal

Aynam zannetmiştim seni
Sana bakarken kendimi görmem
Zamanla kendimi unutmam
İçimde bir yerde kendimden bir parça kalmıştı yalnızca
Aynalar kırıldı
Ellerimde cam kırıkları
Ben yine yanıldım
Yansımanla

Kırıldım
Ve hala kanıyorum
Bıraktığın kırıklardan
Şimdi koca bir şehir
Koca bir yalnızlık
Koca kalabalık
Kocaman aynalar kırık
Seni çoğalttım tüm kırıklarda
Bir sürü oldun
Ama hepsi kırık

Bir vardın bir yoktun diye başlayan tüm masallardasın
Sen hiç olmamıştın
Bir masala sığınacak kadar gelmiştin
Aynada kalacak kadar zamanımız vardı
Ama yanılsamaydı
Bu yanılsamada en çok ben yanıldım
Sen gittin

Bıraktığın silüetin hala kırık aynalarda
Sen çoğaldıkça ben azaldım
Seni nereden bitirmeye başlayayım bilmiyorum
Seni bilemediğim için çoğaldın içimde
Oysa bilseydim
Sadece bir yanılsamadan ibaret olduğunu
İnanmazdım aynalara

Kırmak daha kolay olurdu o zaman tüm aynaları
Şimdi öyle çoğaldın ki içimde
Kıramıyorum
Kendimi, aynaları

Gözyaşları da yetmiyor yıkanmaya artık
Yıkamaya yetmiyor bu şehri yağmurlar
Ortalık her an ıslak
Her an ağlayacak bir bulut
Hemen üzerimde
Kırıkların orta yerinde
Kan kanıyorum
Yağmurdan değil
Gözyaşlarımdan ıslanıyorum

Gözyaşı yağıyor bu şehre
Her yer karanlık
Her gün siyah
Ve tüm günler aralık
Tüm aylar kış
Tüm günler soğuk

Geldiğin gün doğum günü’mdü
Yine gelsen doğum günüm olsa
Senin doğum gününde
Doğsan dünyama

Gözyaşlarımla yazdığım bir mektup sana
Taa uzaklardan
Islak biraz kusura bakma
Ve bu ıslaklık uzun yoldan gelen mektubu bile kurutamayacak
Gelmediğin sürece dinmeyecek bir sızı içimde
Olduğun yerde,
Büyüklüğün kadar bir kitle, büyüyor...
Korkum; gelmemen değil,
Senin yok olman...




On Aralık İki Bin On İki 18 45
Nevin Akbulut