Yüreğimin dili olsa bedenim arşa çıkardı
Sevenin bağında ki gül sadece sevgiyi açar
Sevilen sevildiğini anlasa gönül akardı
Mutluluk bulunmaz nimet aşkı uğruna kim saçar

Yokluğun işkencesiyle beni benden alıp gitti
Sevdamı dile getirdim anlamadı ömrüm bitti
Hüzün dağlarına çıktım dumanı başıma yetti
Acep nedendir sevdiğim sevdalım tersine kaçar

Çoğalttığım duyguları yarin önüne sermişim
Gönlümün senetlerine imzası seni bilmişim
Aşkın bulutları gibi şimşek çakıp gürlemişim
Aşka dair tüm cümleler gezer ağızda dil naçar

Gecelerimde mehtapsız gündüzümde dermansızım
Esmez nefesinle yelin kör odada havasızım
İsyanım alır beni benden gönül davamda arsızım
Ruh tufanda gezinirken sevdamız yüksekte uçar

Seni seven yüreğimi sanma ki dolandırıcı
Fizani öyle sevdi ki lokması zehirden acı
Baki değil fani dünya ruhum bedene kiracı
Şu yalancı dünyasında alıp hasretleri göçer


İsmail KOCA (Fizani)