Sırt üstü uzanıp tavanı seyrederken
hemen üzerimde
tavanda hareket eden karanlık bir şeyin
beni izlediği hissine kapıldım.
Kara bir melek mi?
Şeytan belki de?
Canımı almayan gelmiş olabilir miydi?
Korkmayı gerektirecek kadar sıkı bir ortamdı.
“Gel hadi, gel ve canımı al! Kurtulayım ben de!” diye bağırdım.
On dakika tanıdım kadere.
On dakika sonunda hiçbir şey değişmedi.
Hayattaydım. Şansım dönmemişti.
Sonra gülümsedim, dişlerimi gösterdim ona.
“Çok da umrumda orospu çocuğu!” dedim.
Tam o sırada bir ses duydum.
Hafif tıkırtılar geliyordu yan daireden.
İnce duvarlar birinin helaya kalktığını söylüyordu.
Yan daireden gelen komşumun işeme sesini dinledim.
Uzun sürdü.
Sonra bir kez osurdu.
İki kez öksürdü.
Sifonu çekti, ellerini yıkamadan elektrik düğmesini kapattı ve çıktı tuvaletten.
Evden taşınmaya işte o zaman karar verdim.