Ey gönül kethûdam
Sarıp sarmalarken meyler geceden beri
Olmuş sanırsam bir Leylâcık yeniden delî.


Leyl olmuş bir Leylâcık

Varmış it ürümediği gibi
Kervan’ın da yürümediği bir han’a
O söylemiş duvarlar d/inlemiş har-ı Âşkını.


Ah Leylâcık
Yalnızlık kaderiymiş ezelden göbek kesimi.

Tutmuş bir kalem elinde
Sallamış korkmadan Devr-i Saadet’ine.
Okundukça okunmuş evvel zâmanları ahirinin.
Yazdıkça kelâmlar y/anmış her sözünde.


Misâli hayatlar var imiş hep ahû gözlerinde
Dudaklarında zehir zemberek Dûa’lar
Burnunda vaâd edilen Cennet-i alâ ’nın misk-i âmber kokusu.


Gönlü nar-ı âşk’ ta küçük ufacık
Zavallı bir Leylâcık
Kaç yüzyıl daha doğup doğup yeniden yanacaktır
Kendi Cehenneminin ateşlerinde kimbilir.


Ey gönül kethûdam
Bilirmisin ki ; O Leylâ benimdir !..
Her gecesi yangın her hecesi âşk olan.


Bir zamânlar
Kendim anlatır kendim dinlerdim her halini âşk’ın
Şimdi ise Fecr zamanımdır yeniden Leylâ oluşumda
Ve Ben anlatırım şimdi delî halimle sevdamı , Âşk beni dinler eli bağrımda.