Kar yagiyordu...
Cok soguk,her taraf buz gibi idi.
Bir kòyùn yakinlarinda,
Yol kenarinda,
7-8 yaslarinda bir kiz çocugu,
Yùrùyordu yalinayak...
Ak saçli bir kadin ona bakiyordu,
Aciyarak...
Ve bir adam at ùzerinde,
Gòzleri ,kiz çocugunun ayaklarinda...
çocuk ise,onlari hiç farketmiyor gibi,
Kendi havasinda...
Kadin,bir çocuga bakti,
Bir çocugun ayaklarina,
Sonra,buz gibi havaya,
Yagan kara...
Ve çocuga dònùp:
"KIZIM çok soguk,ayakkabilarin nerde?"
Diye sordu.
çocuk aciyarak bakti kadina,
"Benim hiç bir zaman bir ayakkabim olmadiki
Teyze!" dedi.
Cevabi kadinin yùzùnde bir samar gibi,
Patladi.
Ve hiç orali olmadan,
Karlarin,buzlarin ùstùnde ,
Yùrùyùp gitti...
Cocugun cevabi kadini,
Hùngùr hùngùr aglatmaya yetmisti...
Kadin cok utanmisti,agliyordu.
Sanki gòk,ùstùne dùsùyordu,
Parça parça...
Hemen yanindaki atli adam,
Ona bakiyordu...
Kadin agliyor,
Atli adam agliyordu...
Kadin yutkunarak,
Birseyler sòylemek istiyordu kiza,
Ama o gùcù kendinde bulup,konusamiyordu,
Kadin agliyor,
Adam agliyor,
Onun yanibasinda da ben,
KIz ardina bile bakmadan,
Yùrùyùp gidiyordu.

05.11.2012