0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1001
Okunma
Düşmüşüm birkere susuz çöllere
Böylesine kor ateşlerde yanarken
Bir damla su verenim bile olmadı
Eller mutluluktan gülüp oynarken
Coşkun ırmak gibi dolup taşerken
Ben ise bahada serap görüyorum
İçimde yıllardır söndüremediğim
Yangınlarım almış başını gidiyor
Ben su içtikçe dahada yanıyorlar
Patlayan yanar dağlar gibi sanki
İçimde durmadan yanıp kül olan
Bu derin,mana dolu,duygularım
İçimdeki ruhum dolup taşerken
Bedenim kendi içine sığmazken
Dünya bile gözüme dar gelirken
Ben asla yüreklere bile sığmam
Nasıl yanarsa yansın yangınlar
Ben hiç bir ateşlere har olmam
Yanan ateş aşk ateşi olmalıdır
Yoksa ateş tat verirmi ruhlara
Bu bizdeki ilahi aşklar olmasa
Hangi aşklar yerini bulabilirler
Kaybolmuşluklarının ötesinde
Şeytanlaşmış bir akıl küpüyle.
Ufuk GÜNEY
