Çöpten bebek

Bir küçük kız gülüşünü unutmuştu
Papatya tarlasında
kâğıda çizdiği çöpten bebeği

ölen minik kedisini yan yana gömdü
eliyle toprağı tümsekleyerek
sessiz mırıl mırıl
bir dua eşliğinde

bir başka gün aynı sıraya
Papatya’dan tacını da

bir daha hiç kır görmedi
görmedi ne ağaç ne yol
tirşe yeşil gözleri

oysa yol özgürlük yol kaçıştı

adına kent dedikleri
ölü sabahlarda ve öğlen üstlerinde
bir tek sevdi ikindileri

okuldan aldığı saatlerde babasını
ve el ele eve dönüşleri

sonra öldü babası da

bu kez evinin çıplak bahçesine
sırayla mezarlar kazıp
bir baba
bir ağaç
bir yol

çizip gömdü derinlere
yan yana gömdü her birini
çocukluğunun mezarlığına

bir çiçek gördü taze
toprak kokulu üzerinde bir mezarın
kokladı Papatya niyetine birini çiçeğin
nasılda hem Papatya
hem de baba kokuyordu buram buram

burnu sarardı
kadife gibi bir sarıyla

hayatı ölü sabahlar
ve öğlen üstleriyle geçip gidiyordu

bir tek sevdi ikindileri
kulaklarında zil sesleri

her gün aynı saatlerde günlerce
bekleyip durdu babasını

bir gün
bir kadın öğretmen çıktı okulun kapısından
bir demet Papatya ellerinde

gördü küçük kızı okşadı gelip başını
mosmor yanaklarını üşümüş
öpmek istedi titreyen bedenini sımsıkı sarıp

büyümüş
öğretmen olmuştu küçük kız
şimdi öğrencileri
ve seviyordu bir tek ikindileri

o küçük kız çıkıyordu her yerde karşısına
demetten alıp bir dal Papatya
uzattı
elleri
sarı
ve titrek
uzattı

gülüşünü Papatya tarlasında unutan kıza

Yüksel Nimet Apel

24/Ocak/2011/Pazartesi/Ankara