Gülnur Ateşoğlu


Düşen bir yaprak gibidir her insan sevdiklerinin ardından.Kurumuş sararmış ötesi dalından kopmuş.Artık sizin hangi ağaçtan düştüğünüzün ne önemi var,Hangi ağacın dalında yaşadığınızın ne önemi var
Yapayalnızsınız işte onca yaprak arasında sonuçta yerdesiniz ve en az sizin kadar kurumuş sararmış arkadaşlarınız var etrafınızda,kopmuş arkadaşlarınız.Sarılsanız ancak kuru bir çıtırtı gelecek kollarından yada toz olup dağılıverecekler avucunuzun içinde.
Artık rengim sarı benimde ,ellerim kavruk yüzümün bir yanı loş diğer yanı karanlık.Düşünmedim değil aslında ;öpsen olur muydum aydınlık.
Zaman geçik be sevgili ;Sonbahar geçti sayılı günmüş demek.Varlığında hiç bilmedim ben saymaları ,say desen bir,iki üç...bak yok işte devamı.Kışıda yeni öğrendim bu arada donup kalıyormuşsun meğer bir köşede kıvrılıp.Ellerim çok üşüyor benim,hala aynı yerdeyim düştüğüm yerde.Geçen ne fırtınalar çıktıda hayret banamısın demedim. Güçleniyorum galiba tek gücüm bu olsa gerek.Sıkı sıkı sarılmak köklerine.Olsun savrulmadım ya sen ona bak.Üstelik üstelik utanmıyorum cüceliğimden devliğine karşı.Yukarıdan bakmaktan daha iyi geldi bana aşağıdan yukarıyı seyretmek.
İşte karşımda gökyüzü ,günümde masmavi ve su kadar berrak,gecemde ışıl ışıl yıldızlar yüreğime akarken.
Başını dik tutman gerekiyormuş etrafını görebilmek için ve asılmak olabildiğince asılmak.Varlığında bilmediğim her şeyi yokluğunda yok olmamak için öğrendim
Sana kurulu bir düzenden vazgeçip hayat ağacının düzeneğini kurdum artık .İnfilak etmesinin imkan ve ihtimalinin sadece bana bağlı olduğu.Ya çekerim pimini ya sonsuza ayarlarım saatini
Saatim yüreğinde huzura çeyrek var...