Bir çocuk vurulmuş yere düşerken
Sanki yaprak düşer gibi seyrettik

İçimiz titremedi
Kalbimiz incinmedi

Sonbahar yapraklarının düşüşünü seyreden şairler gibi
İlhamlarımızın peşinden koştuk
Düşüşler adına şiirler yazdık
Kelimeleri, mısraları coşturduk
Fon müzikleri eşliğinde sanatın zirvesine oynadık

İçimiz yanmadı
Kalbimiz acımadı

Hâlbuki bir çocuk alnından vurulup yere düşmüştü
Çocukları vuranlar gülüşmüştü
Her çocuk yere düşen yapraklara dönüştü

Ve yapraklar üzerinde gezindik
Yaprakların kırılış çıtırtılarından habersizdik
Görmedik, duymadık, bilmedik

Sessizdik
Sakindik
Seyrettik

Vaktimiz yoktu yaprakların düşüşleriyle ilgilenmeye
Hem ilgilenseydik ne olacaktı ki, ilhamlarımız dökülecekti şiirlere

Ar damarımızın nerede olduğunu unuttuk
Her yaprağın düşüşü rahatımızı bozacak diye korktuk
Kafamızı çevirdik düşen yapraklardan öteye
Yapraklar namluluların ucunda düşmüş kime ne?

Sıra dağlar ötesinden bombaların sesi duyuluyordu
Kulaklarımı tıkadım, sesler yok oluyordu
Sağırdım
Dağın arkasına kördüm
Orada olanı biliyordum, ama konuşmuyordum

Oralarda olanları bilerlerle beraberdik
Birlikte körler, sağırlar, dilsizlerdik
Birbirimizi ağırlar, birbirimize gülerdik