Varlığını giyindim tüm düğmelerini ilikleyerek
Sen uzaklaştıkça kopmaya başladı düğmeler
Gerildi sırtımdaki elbise
Yırtıldı ısınmam gereken yerden
Sonra kış geldi yağmur başladı
Yokluğundan az önce
Gidişin tam yağmurlara denk gelmişti
Yağmurlar mı uğurluyordu seni
Gözyaşlarım mı?

Şimdi daha çok üşüyorum
Yokluğun kışa denk geldi
Ve bu elbise artık olmuyor sırtıma
Döküldü düğmeler
Döküldükçe sensizleştim
Gidişin akşama denk geldi
Tam gece yarısından önce
Gittikçe sessizleştim

Sabah olsa
Bir gülsen
Isınırdım güneşinle, yanardım
Sırtımdaki elbiseye de gerek kalmazdı
Güneşlenirdim, sırtımı yaslayıp güneşe

Güneş battı
Her gittiğinde güneş bir mevsim biriktirdim içimde
Her mevsim kışa denk geldi
Üşüdüğümüz zamanlarda kaldı tüm mevsimler
Mevsimler kendilerinden habersiz
Unutuldu yazın sıcağı
Sırtımın ılığı

Lirik bir ezber aklımdaki ayrılık
Her mevsim yaprak dökümü
Ayrılık ertesi
Gün batımı
Devrildi tüm mevsimler
Yaz alabora bir teknede
Çalkalanıyor sağa sola çarpmadan batıyor yaz
Zaman saat diliminin içinde
Kaybolmuş
Yalnızlık her zaman
Saate bakacak zaman yok
Zamana bakacak saat
Her mevsim yalnızlık
Geçmeyen

Yüzüm kırık bir kalpte asılı kaldı
Gülümsemelerim kırık
Dudaklarım yalnız
Üşümüş biraz da mevsimin kışından
Hüznümde saklayıp erittiğim gözlerin
Şimdi başka renk
Ama ayrılık hep aynı renk
Her mevsimi boyayan
Her yüreği sarartan

Yokluğun kıyafetsiz kalmak gibi
Hikayemin kifayetsizliği
Anlatsam da yetmeyeceklerle dolu
Şiirler kafiyesiz

Yüzümün yarısı ezberlemişti diğer yarısını yüzünün
Yarısı yarımdaydı kirpiklerinin
Ve gözlerinin tümü bendeydi
Bu yarımlık
Bu gidiş
Bu uzaklık
Ölmek gibi
Ait olmadığım bir dünyada kimsesizlik gibi
Kimsesizliğimle ölmek gibi

Bedenimin gölgesi bile senindi
Şimdi yerde gölgem
Yere yakın bedenim
Toplasam gölgemi alıp da gidebilsem bu ayrılık şehrinden
Gidebilsem sana uzak olan her şeyden
Uzaklıkları yakın etsem
Gölgem ve ben iki kişiyiz ama yetmez
Yetmez bu kırık tebessümü yapıştırmaya
Yetmez yüzümün karanlık gölgesini boyamaya

Yokluğun iliklenmiyor gömleği
Ayrı olunca düğmeler
Ceplerim düğme dolsa ne olur
Bir araya gelmez yakamız

*

Toplamalıyız şimdi
Yere düşen düğmeleri
Üzerimdeki düğmeleri kopan elbisemi
Toplamalıyım yerden
Kendi gölgemi
Şiirlerin anlamsızlığını
Hikayemin kifayetsizliğini
Gidişinin ayak izlerini

Silmeliyim toz toprak olan bu hikayeyi
Yüzümün karanlık mevsimini
Olmayan zamanların grisini

Toplamalıyım her yere dağılan parçamı
Öyle gitmeliyim

Şimdi kalkmalı yerden
Senin düşürdüğün yerden



Yirmi Kasım İki Bin On İki 16 20
Nevin Akbulut