şiir soyundu mu sokak ortasında
güpegündüz terledi mi
renklendi mi
topuğundan, dirseğine dek
düpedüz ayıptır sevmek

-ve biz ayıp ediyorduk
toplanıp bir masa etrafında
sayfalarca_

aşk; kan oturmuş acılı kelime

dudaklarını ataşlasan dudaklarıma
düzeltsen imla hatalarımızı
gölgesini içen
aydınlığını semirten
çocuk edasıyla
düzelttikçe, yanlış yapsan

Eleni’nin güvercinlerini aransak

baş parmağını avuç içime zımbalasan
öyle bir bastırsan ki sen ortasına
öyle bir sıksam ki ben tırnak ucundan
kızılderili otları büyüse
gelecek çizgimizde

o her şeyi taşıyan masadan
haberdar mısın

kar yangınlarından sağ kurtulduk mu
işte tamam
çemberin dışındayız
sen, ben, belki diş etlerimiz için
iki şişe soda
ayrılınca, diş etlerimize sövgüler sürüp
kürdanlar saplayıp, tenimizi yargılayacağız ya

boş ver şimdi bunları

makas kesiğinde
susmasın fotoğraf

zaman dökülsün omuzlarına
ellerin yağmur edebiyatı ışığında
sevişelim gitsin
boş ver hadi
ırmaklarım denizini aransın
sen kirli
ben çürük, sokaklar adi