O gider
Ayrılığın şarkıları siner bileklerime
Kokusu dağılır tüm bedenime
Tenimde ayrılıkla onun savaşı başlar

O gider
Bileklerimden kesilirim
Ayrılığı kesemediğim yerden keserim incecik bir çizgiyle

I

Ayak bileklerim zincirlenir
Sen gidince gidemem ben bir yere
Olduğum yere çivilenirim

Bir ağırlık olur üzerimde
Öpüşlerinin verdiği ağırlık
Batar omuzlarıma
Yumuşacık yerinden başlar öpüşler batmaya
Sen gidince

II

Yağmurlar hep vardır artık
Haftanın her günü tüm haftalar birleşir
Her gün aynı renktir artık
Aynı ton gri
Aynı acı kırmızı
Hafta başı olmadan
Hafta sonu gelmeden birbirine zincirlenir günler
Yüzümüze zincirlenir yürek acısı

O gider
Hiçbir şey yapamayız
Kalmaktan başka

Çığlıklarımız bizi yıkarken
Kimse duymaz sesimizi
Bir el ararız tutunacak
Kapı ardından
Sesimiz çıplak üşür nefesimiz
El uzamaz
Görünmez oluruz sesimizle
Sesimiz ürker en çok bu boşluktan
Bu karanlık
En çok sesimizde çoğalır

III

O gider
Ben kalırım
Ayrılık siner tüm kıyafetlerime
En çok siyah elbiseme
Gerçi her elbise simsiyah bir yastır artık

Görenler için farklı renk
Üzerimde hissettiğim farklı renktedir.

Kimsenin gördüğünü giyemem üzerime
Giydiğimi de kimse göremez

O gider
Gecedir artık
Gün ağarmaya başlamadan tekrar batar
Tüm kediler üşür
Hep yağmur vardır
Güneş bizim yönümüze doğmaz
Doğsa da göstermez yüzünü

Gamzelerim batmaya başlar güldüğüm zamanlarda
Gülmek eziyetli bir işkenceye dönüşür
Gülmemek ise ağlamaktır artık
Susmakta ağlamaktır
Ağlamak ayrılıktan
Ayrılık ölmek gibidir

IV

Dudağımda zaten düşmeye çeyrek kalan konmuş iğreti gülümseme
İlk önce o düşer yere
Bir daha gelip konmayacak bir kuş gibidir gülümseme
Göklerde özgürce dolaşır
Ruhum bedenimi terk ederken serbest bırakmıştır artık gülüşlerimi

Her uzuv ölmek üzeredir ayrılıktan sonra
Ne yapsak toplayamayız bir araya artık bu parçaları
Çok uzaklardan bir ses
Her sorunun cevabı artık verilmiş gibidir
Alacak verecek kalmamıştır bu aşkta
Ve ayrılıkla ödenmiştir diyeti

*

Her cümle yerini bulmuştur bu hikayede
Her sevmemiz, her öpüşümüz ayrılıktaki yerimizi doldurmak içindi
Birbirimize gelmemiz ayrılığa koşmaktı aslında
Gerçeklerimizin buluştuğu bu sonsuz nokta
Şimdi koskoca bir ayrılık yaptı

Ayrılık çalar bir gün kapımızı, Azrail’den önce
Ve bazen ayrılık o kadar çoktur ki
Ölsek bile kurtulamayız
Ölsek bile ölümsüzdür ayrılık



On İki Kasım İki Bin On İki 11 00
Nevin Akbulut