Yağmurun kızı gülümse, geç kaldın aydınlığa
Ve seherleri yelkenlilerle ava çık, gönlüm denizlerde bir yerde,
Yakamozlar beni mi yaktı, nedir?
Duymuyorum martı seslerini.
Yel kovan Yengeç’e küsmüş, saatlerim geri.
Günde beş vakit “sen” desem, yine de yarımlığım dikişli,
Tövbekârım ben.
Sallanmak istiyorum, darağacım hurmalıkta gezinir.
Çekin pimimi, tek gözlü bataklık suretim vehimli.
Yağmurun kızı ıslatma gönül aynamı,
Buğularım da “tekim ben”.
Yansımalarımda “çift”.
Gömdüm başımı kumsala, saklamak da zorlanıyorum kalbimi,
Hislerimin fedaisi gamzelerim, ruhum atlaslar yuttu.
Şimdi yanak çukurlarımda bir sessizlik var.
Arama artık umut hazinesini.
Çöl ateşi Lübnan sediri gibi bir şey,
Gem vurun üzengime, demsiz çaylar yudumladım,
Tadı ağzımda çıplak.
Tüm şehir tutsak olmuş sana,
Vadilerin arasında kalmış dumanlar aklını kaçırmış.
Yağmurun kızı sus artık,
Ben yalnızlıktan memnunum.
Yokluk ağacım Havva diye kurur,
Ademler çıkmazda kalsın, okyanuslar yuttum ben.
Susuzum, sustum…