Var olduğum bu yer yüzünde
Yok oluşlarımın noktalarını yaşıyorum
Virgüllerin kuyruğu yazdığım kelimeleri
Takip ediyordu durmadan
Ben kovaladıkça kelimelerin
Yalnız kalmış uçurumlarını
Alfebesini kaybetmiş bir sözcüğün
Dildeki var oluş savaşını yaşıyorken
Bir ses sesleniyordu ardım sıra
Şiirlerin çığlıklarını duymuyormusun diye
İnadına sana sesleniyorlar duysana
Ve dinledim kendi içimde yıllarca ektiğim
Birikmiş güllerin,dikenlerinin
Bıraktığı kan kırmızı yaralarıma
Melhem olmaya çalıştım sözlerimle
Ve bugüne kadar bedenlerde gördüğüm
Bütün izler öfke kusuyordu hayata
Ve ben oluk oluk akıyordum
Dilimden çıkan bütün sözlerimde
Bir imla hatası gibiydim sanki
Ne noktam belliydi nede virgülüm
Bütün yaşadığım anılarımda
İlmik ilmik çözülen bir ip gibiydim
Ham,mattemin toprak olduğunu
Unutmuşcasına ölüme çözülüyordum
Ne evren anlıyordu duygularımı
Nede insanların hayal dünyaları
Ben kaybolmuşluğumun
En kuytu kalabalıklarında sustum
Öyle bir sustum ki ölüm bile
Dile geldi bu sukunluklarımda
Ve ilmik ilmik name name çözülüverdi
Yaşamın gizli kalmış bütün düğümleri
Aklımın ve ufkumun selesinde
Bütün duyguları ve düşünceleri
İnsanların hayal ettiği neleri varsa
Gönlümün sonsuz dünyasındaki
Mavi gökyüzünde toplayıp
Yağmur tanesi gibi düşüverdim
Bir soru işareti edasında
Bütün noktalara ve vürgüllere
Meydan okurcasına
Edebiyatın bütün alfabalerini
Yüreğimin sıcaklığıyla besledim
Sürgün yemiş bütün şiirleri
Bir çocuk gibi sevdim yıllarca
Karaları beyaz eyledim
Mısraların satır aralarında
Semaya yükselmiş bir melek gibi
Kanat çırpıyordum sözlerimde
Gökleri yararak,tane tane
Milyonlarca,parçalara bölünüyordum
Atom çekirdeğinin çözülmeyen
Gizemli kalmış netronları gibiydim
Yazdığım bütün sözcüklerimde...

Ufuk GÜNEY