Bu devr-i devranda
öldükçe dirilmekteyim
uçurum kenarlarında
nefsime bir nebze direnerek
düşmeleri itelemekteyim

kötü tarih tekerrürden ibaret
değilmiş,
istersen kader ellerindeymiş
feleğin çemberini ters çevirmek
bir elin değil,
çoğalan çoğaldıkça güçlenen
ellerin sesindeymiş…

aşk imiş
her şeyden el ayak çektirebilen
sevmek ki zarar vermeksizin,
gönül tahtına
sevgilini oturtmakmış ebediyen…

marifet misk-i amber kokusunda değil,
marifet dünyevi aştan öte,
mevlayı bulabilmekteymiş gönlünde,

mevlayı bulmak dünyevi aşkını da
elinin tersiyle bir tarafa itmek değilmiş,
yalnızlık bir Allah’a mahsus denirmiş
hiç yoktan söylenmemiş…

okyanuslardan su çalmak değil
okyanusta bir damla olabilmeye çalışmak
meşakkatli bir yolun hedefiymiş
keza gönül gözünü son radde açabilenler
vahdet-i vücuda erebilirmiş…

gizlemeliymiş aşkları sevgileri ki
kıskanmasınlar, yıpratmasınlar,
hırpalamasınlar,
gönlüm herkese açık yeter ki
alçakça hain planlar kurmasınlar...

bu devr-i devranda
dünyevi aşkım ben sana talibim
nerdeysen gel bul beni
uçurum kenarlarında
nefsimi öteleyerek beklemelerdeyim

talib olmayı da isterdim Mevlayı
gönlümün baş köşesine oturtabilmeye
ne var ki 21. yy’da deli derler insana

( Dilek KARSLIOĞLU )