Varmış gönül hiçe,
Viran eylemiş gönül köşke,
Çekip gidesi gelir,
Beden ne yapsın ruhtaki yaraya,

Söz dinler mi ki ecel,
Dur dersen durur mu ki,
Geldi mi gideceksin elbet,
Git dediği gibi sevdanın.

Ecel bu kimseye benzemez,
Kendin den başka hiç kimseye,
Acıması yoktur, zalim yar gibi,
İyi, kötü dinlemez herkes aynı.

Söz dinler mi ki ecel,
Dur dersen durur mu ki,
Geldi mi gideceksin elbet,
Git dediği gibi sevdanın.

Yorgun düştüm hayatta,
Her bilek düşer yere,
Okka yüzüm yara bere içinde,
Kalp farklı mi ki bu hayatta,

Hep acı, keder tattı,
Elbet bulur mutluluğu,
Rüyaların da yada hallerinde,
Uçurumun kenarın da olsa bile,

Bu günün yarından çıkarı ne,
Düşene tekme atan o insan ayıpları,
Yıllatılmış senelerin nöbetçileri değil miyiz?
Sen kayıptın hep, yoktu yerin ecel aradım.

Hep kiracı kaldım, verilen her değerde hancı durdum,
Yıkılan her güvende yolcu düştüm, üşüdüm yalnızlarda,
Ecel gözü pek bir avcı, kim durabilir ki önünde,
Kim kırabilir ki o silahı.

Düşmüşsün arkadaş sen de,
Kaldırmak isterim seni,
Ama görmez ki o göz beni,
Tutulmuşsa bir göze.

Hadi, döndüm yüzümü.
Al canımı mertce,
Al canımı benim olmayanı,
Al ki belki bu can rahatlar.

İbrahim AKA