kesinlikle iyi şiir.


daha adından sezdiriyor birşeyler... şiire hiç bakmadan bir sağlama bir ön yoklama
yapayım dedim zihnimden. ve sanki bana ironiye ya da mecaza kaçar bir salık verdi...






''İçim ey içim bu yolculuk nereye
Yine bir şehrin ölümünü başlatır gibisin...''

ACZ

bunu niye aldım? dizeler tırnak içinde değil ve altında isesadece ACZ yazılı
ki ben de acz diye okudum. acaba dedim hiçlik ile acz anlatısı da örtüşür.
ve arattım dizeleri ki; Cahit Cahit Zarifoğlu'na aitler! diyelim ki bir gün bende sizin bir dizenizi
aldım kullandım tırnaksız ve altına yazdım.

STŞ!



bir kötü niyetlere sebep olur ikincisi, şairler ölürler ama bu dizeler kalır. fena mı
Seyran Tankuş'un dizeleridir dese birileri yarın, torunlarınız kucağında iken mesela...




gelelim bu anlatıya bir çöküntü yinelenen ve kahır tablosu eskiye dayalı tanıdık bir gök gürlemesi terkibi
vakitsiz ve zoraki bir göç kendinden...



''Hiçliğim

yalçın kayalar gibi başım
tarihe yalnız yazılsın adım''


başı yüksek kayaların ayakları da bir o kadar uzak olur! denebilir mi ya da öyle okunabilir mi
ve tarihe kınsız bir kılıçla yazılmak da yalnızlık olsa... hiç zorlamadan net cümlelerle keskin.



''bir molla dergahında
boynu bükük acizin duasıyla
düşüyorum mahçup ağaçların duldasına''


ve tüm çaresizlik solumaları gibi yön mistik bir minvale yol almakta. ve şekil de
devrilmeye ramak var ruh hâlini iyice tasvir eden çöp adam resimlerimiz gibi sanki.
''yatcaz kalkcaz,ytacaz kalkcaz'' büyüyeceğizdiyen bir çocuk saflığıyla
o teslimiyet hâlinden medet bekler bir umar, hiçliği temizleyecek paslarını ayıklayacak
söküp atacak tuz ruhu beklentisi... ( gerçi bu ruh hâlinde beklentiler hep gri tonlu
ve biraz da arabesk olur ya)



''s/aklanıyorum


bu ilk ağıdım ömrüme serenad
yıldızların temaşasında
pencere önü uçurumlarında''


ve işte bir zaman ya da unutkanlık hatası. özellikle kısa şiirlerde iyi okurlardan
kaçmayacak ve cinaî teşebbüs. bu ilk ağıt mı? oysa en başta ne idi? o ''yine'' ile perçinlenen?



''Yine bir şehrin ölümünü başlatır gibisin...''

bu belki yeni söylemin kurgu hazırlığı filan da olabilir ama...

dedim ve işte tam burada başa döndüm ve araştırdım o Zarifoğlu'nun dizelerine değdim.




''
sökülmüş kaftanı ruhumun
bir dervişin dizlerinde yıkılıyorum


yediveren gül fidanında
ey memleket kokulu ustam
içime doğru çıktığım yolculukta''



usul usul tane tane ama bana hoş gelen bir anlatım. ve üstteki o dergâha kapaklanmış ve bu arada
''memleket kokulu usta'' atfı ya Nâzım olmalı ya da o repliği bir şiirinde kullanan ben? olmadığıma göre
çekildim aradan:)

ve bana göre şiirin en görkemli dizesi;


''bir dervişin dizlerinde yıkılıyorum''

muazzam bir replik. hem tek başına hem şiirdeki lafzıyla çook iyi...



ve yine usul ama has final iyi altın vuruş;


''yıktım bir devrin şehrini
diktim burçlarına hiçliğimi...''


burada elde beyaz bayrak dergahtaki millet huşu içinde niyaz ederken
belki oturmuş belki elleri çenesinde, zaten oraya zoraki bir naçarlıkla gelmiş
birinin havada elleri...




çok beğendiğim kısa ama net dolasısıyla sağlam esaslı bir şiirdi...

tebriklerimle