Kalabalığa karışmış binlerce telaşlı adımlar
Unutulmuş sokak adları
Hesapsız yağan yağmurlar
Belli belirsiz mutluluklar
Canımı yakıyor.

Tutsam ellerini aydınlanır mı karanlıklar
Dokunsam ten’e
Hisseder mi söylemediklerimi
Tutar mı beni yüreğimden
Basıpta yüreğinin mürekkebine
Yazar mı alnına
Sever mi.

Unutmuştum
Bana aşkta gurbetti
Unutmuşum
Yalnızlıktı o.

Sustum
Bir veda öpücüğü değildi bu,
Ölüm dokundu sanki dudak uçlarıma
Susuyordum
Ölenin dili yoktu konuşmaya.

Maviler soldu
Sardunyalar açmadı
Renkler bir bir kayboldu
Siyah beyaz hayat.

Sonra
Gülüşü gitti
Avaz avaz ayrılık kahkahaları türlü türlü
Yankılandı bilinç altıma
Amansız bir ağrı vurdu sol’a
Yüreğe yas
Göze yaş düştü.

Bu son şiirim
Ayrılık yakar yıkar bilirim
Yandı yüreğim yıkıldı düşlerim
Yokluğun ağır
Sancılı
Can çekişiyor dizelerim.

Ç/alsın bizden bir ayrılık türküsü
Uzak di/yarlardan gelsin
Dolsun kadehime
Ahlaksız vedalara düştük
Teslimiyetim o’nadır
Kıyametim yokluğuna
Zordu
Kahırdı.

Beklemeliydim
Bekle diyen çıkmadı
Gelecekti oysa
Gelen olmadı.

Ben O’nu
Sabrım selameti kaybetti.

Erkan İpek