Birgün diyorum sevgili bir gün,
Uğrunda gençliğim söner,
Karşında hasretle yazdığım dizelerim biter,
Karşına yaralı şair yazan bir mezar çıkar,
İşte o zaman anlarsın,
Baygınlık çöker kirpiklerine,
ve bendeki sen, neymiş o zaman anlarsın...

Yalanlarla kurduğun bir temelin üstüne,
Pişmanlıkların katlarını çıkarsın o an,
Karşımda titreyip diz çökersin,
Karanlık düşlerine perde çekersin,
Üvey bakışlarını dikersin mezar taşıma,
Serilip yol gibi toprağıma,
Bir insan uğruna ölmek neymiş, o zaman anlarsın...

Sen gittikten sonra,
Şiirlerime acıları ekledim,
Bir zaman sonra,
Çöküp kaldı bedenim yerlerde,
Bir deprem gibiydi gidişin!
Söylesene sevgili,
Senden başka kimsesi olmayan birinden nasıl esirgedin kendini!

Oysa hayata yeniden başlamalıydım
"Başaramadım"

Çünkü senin gözlerine "aşk"
Varlığına " Hayat " demiştim,

ve insanı insandan öte sevmek neymiş, şimdi anlarsın...