İnsanlar çeşit, çeşit, çiçeklere benziyor.
Kimi kaktüs gibi dikenli, kimisi ısırgan otu gibi, yakıyor.
Kimi, kaynana dili gibi sivri, kimi horoz ibiği gibi, tepeden bakıyor.
Kimileri, sümbül gibi, boynu bükük, kendi haline şükrediyor.

Bazıları gül gibi gülüyor, etrafına neş’e saçıyor.
Kimileri, orkide gibi çok değerli, ender bulunuyor.
Kimileri sarmaşık gibi, almış başını, gidiyorda gidiyor.
Kimileri, ıhlamur, hatmi gibi, dertlere deva oluyor.

Kimi mutlu, kimi mutsuz, hepsi’de insan.
Kimi zengin, kimi yoksul, kimi gavur, müslüman.
Bazıları namuslu, merhametli, yardım sever.
Kimi katil, isyankar, kimileri her kötülüğü yapan, sahtekar.

Bu dünya ,tezatlarla dolu, başka bir eşi yok.
Bir yanda cennet, bir yanda cehennem kurulmuş.
İşin tuhafı, insanlar dünyanın büyüsüne kapılmış.
Fani dünyanın içinde, öz benliğini unutmuş.

Bu tezatlar, ülkesinde, şaşırıp aldanma, amatör şair.
Herkes kendisinden sorumlu, böyle buyurmuş, ulu emir.
Sen yine’de, mısralarınla halka ışık saç, gıda ver.
Senaryo böyle yazılmış, düzen böyle kurulmuş, bunu’da böyle bil.