1
Yorum
1
Beğeni
4,8
Puan
799
Okunma
Gece düşmek üzere
yaprak sırtından.
Sessizlik taşıyor salyangoz.
Toprak örterken
çıplak kemikleri
zaman sinsice dönüyor
duvar saati içinde.
Işığın kurtarıcılığına
inananlar
atom bombasıyla
buharlaştı.
Bütün kahramanlar ölü.
Korkaklar kendi içinden seçiyor
yeni kahramanları.
Ve senede bir kez ödülendiriyorlar
sadık sanat konusunda…
Ayaklarıma yuvarlanıyor düşen yaprakları
boynu vurulmuş sonbaharın.
Omuzlar üzerinde telaşlı kafalarıyla
insancıklar geçiyor önümden
bilgili, mutlu,
güzel,
ve müşfik görünerek…
Bildiğim en iyi şey adım ve
onu da başkası verdi.
Bildiğim her şeyin
hiçbir işe yaramadığı böyle günlerde
bazen sadece yürümek ister
canım…
5.0
75% (3)
4.0
25% (1)
Cevap Yaz