bilmediğime giden yolculuğumda
bir menzilde yakalandım
daha soluklanmadan
aşkı kalbimde ham yakalayandım…

yüreğimin cezvesinde pişirdim
o aşkın kahvesini
sırasıyla içtim;
şekerli,
orta,
acı,

herkes gibi
bakışlara kanmıştım
sözlere inanmıştım
birlikte içersek bu kahveyi
ben her yere sığarım sanmıştım

olmadı
kendi kendime yanandım...
dahası bununla kalandım...

herkese benzer
acıdı... acıtıldım...

son nokta; nefretin eşiğinden
bir manevrayla zor dönüş yaptım

değmezmiş anladım…

ufaladım her gün aşkı biraz daha
yem yaptım yüreğimin kuşlarına
kalanları
asi rüzgarlara bıraktım
savurdular zamanla;
’
’
’
eylül
ekim
kasım…

ayrıldım menzilden,
başladım,
içimde büyük bir erkeyle
tekrar bilmediğime yol almaya..

işte buna denirdi mutlu son diye!

mutlu son diye ben yüreğime
bu " BÜYÜK BİTİRİŞİ" kazıyandım işte...



( Dilek KARSLIOĞLU )