müstehcen karanlığım, akıbetini bilmeden yokuşlara gidiyor

sessiz ve buruk
huzursuz ikliminden damlıyor yağmurlar
sinsi bir tövbe
dilime yerleşiyor ister istemez
gün kadar esmer
gece kadar ak
ve ne kadar imkansız varsa
toplanıyor bugün penceremin önüne
görüyor tüm insanlar
bense sadece onun görmesini istiyorum

salık bir paragrafın noktalı virgülündeyken gasafet
yalaz müjdelerde birikiyor medet
ürkek ve boşlukta
yorgunlukta
ansız hatıralarda düş
hayal
vadesi dolunca intihar ediyor zamansız iklimlerde
ve eski bir kitap susuyor son satırlarda
o ise hala görmüyor
görmek istemiyor

şanslı balığın karaya vuruşu
ince iplerin tenlerinde yankı buluyor
sanki biliyor yaşam, ölümün kokusunu
duruşunu
savuruşunu
ve daha birçok kötü huyunu
sanki usulca
kaçak köçek
ve tereddüt etmeden
yer değiştiriyor köprüler akşamın karanlığına doğru
bir şey var bu yokuşlarda
bir şey var bu oyunlarda
hikayelerim baştan yarım
eksik eksik kalıyor anlattıklarım
yine y/arsızım

ve dokunuyor son anda kalbime yediğim hençer
ruhuma

ki ihtiyarlığından yakınan aşk
merdivenlerin kenarından tutuna tutuna
yalnızlığa sığınıyor bir gün
edepsiz ayrılık hemen kabul ediyor onsuzluğu
yaklaşıyor fesleğen kokulu
önseziler

tekil ben
çoğulluklarda kayboluyorum

o hala
görmüyor
iç yıkımımı...




(İlknur Karaca)