2
Yorum
4
Beğeni
5,0
Puan
1090
Okunma
zamanın ucunda eskiyen
bir ünlemdi kimsesizlik
aşkın köşesinden düşen uçurumlar gibi
kollarımda ağlıyordu sanki evrim
algıların içlemsiz dudakları
süzülüyordu belirgin kahkahalara
ama kayboluyordu kopmuş saatler
gözlerimin ucunda
bakışların dualarıyla
hiçliğe pençeler saydırıyordu yakınlar
zaman yırtıyordu
kendi tırnak içlerinde kalan özlemleri
düşlerin elleri kavrıyordu
ruhumdaki teni
ey sönmüş vakitlerin yenilenmiş
mavi renkli sığınakları
koynunda uyutup maskesiz çehreleri
bilirim de
tek yürekte beslenen sevdanın erdemini
....
5.0
100% (6)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz