her şeyin bir ruhu vardı
ve herkes kendi kaybını
başkalarının içsel atıkları arasında aradı

sevgili jir ne kadar tanıdık herşeyin bir ruhunun olduğu.. canlı cansız .. bunu fotoğraf çekerken çok daha net anlıyor ve hissediyorum bir eski ev çekiyorum mesela o evin duruşu yaşananlar kapısının kolu merdiveninin gıcırtısı bir başka eve benzemiyor.. ve camlar ve camların içindekiler hangi gözle baktılar diye düşünüyorum pencere canlanıyor içindeki insan canlanıyor ve ruhunu koyuyor ortaya..sonra kendime bakıyorum ya bana ne bu eski evden ne olduysa oldu ne gereksiz düşünce muhasebeleri diyorum bazen denklanşöre basmadan ve şiirinle bu sorumun yanıtını buldum gibi geldi her fotoğrafta belkide içsel atıklarımın parçalarını arıyordum..birde tanrı arayışında ben senden daha insaflıymışım gözyaşlarıyla traş olan demezdimde bulutları benzetirdim bembeyaz bulutları öfkelendimmi yüzünün rengi değişiyor şimşeklerini çaktırıyor başedemessede gri olup gözyaşlarını döküyor üstüme diye.. severdim yağmurda yürümeyi tanrının gözyaşlarıyla ısanıp kutsanıyorum diye...artık biraz daha büyüdüm tanrının bulut olmadığını biliyorumda.. ya jir seni okuduğum zaman ben çok düşünüyorum çok hissediyorum be şairem.. her zaman yazmasamda buraya.. hepsinde yazsam yavv bu hakketten akıldan noksan dersin de;))) akıl noksanlığımı göstermemek için hissedişleri es geçiyorum çoğu zaman.. atıyorum çöp kutusuna onlarda oralarda kokuşup duruyor işte.. belkide kurtlanacaklar birgün... sevgimi bırakıyorum ve çokça saygımı şiire şiirin şairine...