Öyle öldürüyordum ki gözlerimi
her anına bir şiir düşüyor ışıklı alaylı ve gülünç
kandiller yanıp sönüyor burgaçlanıyor gök kuruyor deniz
kuruluyor sessiz kadın buluşmaları iki sözcük arasına
devşiriliyor akşam üzerleri
eve dönerken yakası gömleği sökük babalar ve oğulları

Bu cumartesi ne yapacaksın bizim mahallede
çöpler kediler ve zakkum çiçeklerinden geçip
kalenin yıkık duvarlarında dişil taşlar yığılı
eril olanlarında kumsal bir derinlik

Diyarbakır eskiden beri bizim oralı
avlularda tüneyen hiçbir kuşa yemlik değilim ne yazık

Öyle yaşatıyorum ki gözlerimi
çarşılarından geçip köhne hanlarında soluklandığım
el basımı kitaplarını tek, tek okşayıp küf kokulu bir mahzenin
eğilip su içmiyorum taş tabanlı kilisede
orucum

Mum yakıp yeniden, yeniden söndürsün rüzgarımda bir kız
usul, usul Dicle’nin koynuna salıyorken perçemini
gün varıyor gecesine artık beklenmeyenin

Hiçbir kulacında iz değilim ne yazık










Havş: Kapalı avlu içe dönük hayat-