Kapılar açılarak, beş yerden Trabzon’a,
Hava, kara, denizden; karadan, üç tarafa...

Arkasında yaylâlar, önde Karadeniz’im,
Dağlarım kar beyazı, masmavidir denizim...

Kırlarım menekşeli, insanları neş’eli,
Bir defa gelsen bize, oluruz bir hemşehri...

Sazımla, kemençemle, şâirim, yazarımla,
Ülkemde tanınırım; sanatkâr, adamımla...

Sevdâ olur gönlüme, kuşların cıvıltısı,
Sabah erken duyulur, martının cırıltısı...

Târihimle övünür, Atatürk’le yaşarım,
Şurada duruyor bak, târih fotoğraflarım...

Sur, çeşme, minâreler nice târihi eser,
Bakmak için değil de kapatsan, görür gözler...

Cıhan pâdişâhını, yetiştiren Analar,
Selvi boylu başlıklar, Sülüklü’de sıralar...

Kalblere şifâ verir, Trabzon’um gelene,
İstemiyorsan bırak! Seven, tutsun el- ele...

Sevgimi anlatamam, kara kalemler yetmez,
Bu anlattığım ne ki? Destanlarımız bez-bez...

Kadir’im. Aşığıyım, canım Trabzon’uma,
Hasretle bekliyorum, alsın beni koynuna,
Türk Vatanı, Türk’ündür. Puşt oyunlar boşuna.

Şiir ve fotoğraf: Kadir Yeter. TRABZON.

Sitemizde ilk yayını: 01 EYLÛL 2008 (49 ay önce)
www.edebiyatdefteri.com/siir/78778/bir-trabzon-var