Kadın şüpheyla baktı adama.




Şüphe değilmiydi insanın içinde ki en kötü kurt
Kemirir dururdu her bir hücreyi
Sülük gibi emerdi en güzel yaşananları
Geriye kötü olaylardan oluşan boş bir posa kalırdı.




Bumuydu bir zamanlar uğruna ölürüm dediği adam.




Annesi vermediği için kaçtığı
Mutlu hayaller kurduğu erkeğin değişmesi fazla sürmemişti
Yemek ne yaptinla başlıyan kısa cümleler
Ancak yatarken iyi gecelerle son bulan boşluklarla doluydu
O boşluk değilmiydi şüpheyi besleyen.




Yoksa yoksa ceketinde bulduğu siyah bir saçmıydı
Hiç bilemedi kadın
Şüphenin ne zaman yılan gibi içine çöreklendiğini
Ve her geçen gün alanını genişlettiğini
Ve sonsuz bir yalnızlığa ittiğini etini lime lime sokarak..




Adama duyduğu sevgi ne zaman bitmişti ki..



Düşündü düşündü bulamadı
Sanki hiç sevmemiş gibi geliyordu ona
Hiç sevdalı olmamıştı onlar
Bir kadınla bir erkektiler sadece.




Hayat denen savaş sürmeye devam ediyordu
Galibi hiç olmaz ölene kadar da devam ederdi
Her kazandım diyen taraf
Bir gün bir bakardı ki aslında kaybetmişti savaşı
Elinde galibiyet diye taşıdığı asa
Yalnızlık ve hazan rüzgarında telef olur
Tek başına kalırdı
Tek başına doğduğu gibi ağlayarak.






Buse DENİZ