Önce diz çöküyorsun hayatın önünde
Ne olduğunu anlamadan,ziller çalmadan
Düşüveriyorsun kaynayan kazanların içine
Karabasanlar basıyor rüyalarını
Çırpınıp duruyorsun girdabından kurtulabilmek için

Tutacak bir el arıyorsun etrafında
İşte o an anlıyorsun hiç kimselerin olmadığını
Dertler benim,kederler benim,acılar benim
Boğazım düğümleniyor boğum boğum
Lokmalar dizilmiş geçmiyor

Elbet geçecek biliyorum,bu günler
Bitecek son bulacak,güzel günler gelecek
Güneş bir kerede benim için doğacak
Her acının bir de tatlısı olacak
Sabır sabır diyorum

Her sabrın sonu selamettir biliyorum
Öylesine bedbaht öylesine yıkılmışım ki
Düştüğüm yerde kan damlalarım
Parçalanmış dizlerim,sıyrılmış etlerim
Yerdeki çakıltaşların üzerinde

Öylesine alışmışımki,artık canım acımıyor bile
Kapandığım mahzenimden çıkıyorum
Bu böyle olmamalı olmayacak
Kormuyorum hayat senden korkmuyorum
Ben bedelini ödedim çoktan

Şimdi hayat,benim önümde eğiliyor
Merdivenleri teker teker tırmanıyorum
Kaybettiğim herşeyi tek tek geri alıyorum
Gecelerin bana sırdaş olduğu,ayın ışık tuttuğu
Yolları dört nala koşuyorum....

belgin_davac












Mesaj GönderArkadaş Ekle Favori